Αυτο το ποιημα ειναι για εσενα μοναδικη Μαντλαιν
Ειναι ένα απο τα πρωτα ποιηματα του ποθου μας
Ειναι το δικο μας πρωτο κρυφο ποιημα
Ω εσυ που σε αγαπω
Η μερα είναι γλυκια αλλα και ο πολεμος γλυκος
Αν θα επρεπε να πεθανουμε για αυτον

Εσυ αγνοεις παρθενα μου οτι το σωμα σου έχει εννεα πυλες
Γνωριζω ήδη επτα αλλα δύο μου ειναι σφαλιστες
Γνωρισα και μπηκα σε τεσσερις απο αυτες και δεν ελπιζω πλεον να βγω
Γιατι μπηκα εντος σου μεσα απο τα ματια σου που μοιαζουν με αστερια
Και μεσα απο τα αυτια σου με τα Λογια που εγω διαταζω
και αποτελουν τη συνοδεια μου

Δεξι ματι του ερωτα μου,πρωτη πυλη του Ερωτα μου
Ειχε χαμηλωσει την κουρτινα του βλεφάρου του.
Οι βλεφαριδες σου ηταν παραταγμενες οπως οι ζωγραφισμενοι με μαυρο χρωμα στρατιωτες πάνω σε ελληνικο βαζο
Βλεφαρο,
Κουρτινα βαρια απο βελουδο
που εκρυβε το καθαριο και βαρυ σου βλεμμα
ομοιο με τον ερωτα μας

Αριστερο ματι του ερωτα μου,δευτερη πυλη του ερωτα μου
ομοια με τη φιλη της και ιερη και βαρεια απο ερωτα οπως και εκεινη
Ω πυλη που οδηγεις στην καρδια σου την εικονα μου
και το χαμογελο μου που λαμπει
Οπως ενα αστερι ομοιο με τα ματια σου που λατρευω
Διπλη πυλη της ματιας σου που σε λατρευω

Δεξι αυτι του ερωτα μου,τριτη πυλη
Ειναι οταν γνωριζοντας εσενα κατορθωσα να ανοιξω ολοκληρωτικα τις δυο πρωτες πυλες
Αυτι,πυλη της φωνης μου,η οποια σε επεισε
Σε αγαπω εσενα που δινεις ενα νοημα στην εικονα χαριν στην ιδεα.

Και εσυ επισης αριστερο αυτι,
εσυ που εισαι η τεταρτη απο τις πυλες του ερωτα μου.
Ω εσεις αυτια του ερωτα μου σας ευλογω.
Πυλες που ανοιξατε οταν σας φωναξα
οπως τα τριανταφυλλα στα χαδια της ανοιξης
Χαριν σε εσας η φωνη μου και η ταξη μεσα μου
μπαινουν μεσα σε ολοκληρο το σωμα της Μαντλαιν
Μπαινω ως ολοκληρος ανθρωπος και επισης ως ολοκληρο ποιημα
Ποιημα του ποθου της που κανει και εμενα να με αγαπησω

Aριστερο ρουθουνι του ερωτα μου,
Πεμπτη υλη του Ερωτα μου και του ποθου μας
Θα μπω απο εδω μεσα στο σωμα της Αγαπης μου
Θα μπω Απαλα με την αντρικη μου μυρωδια
Τη μυρωδια του ποθου μου
Το αψυ αντρικιο αρωμα που θα μεθυσει τη Μαντλαιν

Δεξι ρουθουνι του ερωτα μου,
εκτη πυλη του ερωτα μου και της ηδονης μας
Εσυ που θα νιωσεις οπως και ο γειτονας σου τη μυρωδια της ερωτικης μου ευχαριστησης
Και η μυρωδια απο τα ενωμενα σωματα μας πιο δυνατη
και πιο εξαισια απο μια ανοιξη λουλουδιασμενη
Διπλη πυλη των ρουθουνιων ,σε λατρευω εσενα που
υποσχεσαι τοσο λεπτεπιλεπτες ηδονες εξαντλημενες
μεσα στην τεχνη της εξαψης και των αρωματων

Στομα της Μαντλαιν,εβδομη πυλη του ερωτα μου
Σε γνωρισα ,ω κοκκινη πυλη που μοιαζεις με γκρεμο της επιθυμιας μου
Και οι στρατιωτες που στεκονται νεκροι απο ερωτα μου φωναζουν να σηκωθουν
Ω κοκκινη και τρυφερη πυλη
Ω Μαντλαιν
Υπάρχουν ακομα δυο πυλες που δεν τις γνωριζω
δυο πυλες του κορμιου σου μυστικες

Ογδοη πυλη της μεγαλης ομορφιας του ερωτα μου
Ω αγνοια μου ομοια με τον επιθανατιο ρογχο τυφλων στρατιωτων
αναμεσα σε λογχες κάτω απο το υγρο φεγγαρι της Φλανδρας
ή καλυτερα ένας εξερευνητης που πεθαινε απο πεινα,διψα και ερωτα
μεσα σε ένα παρθενο δασος
πιο σκοτεινο και απο το ερεβος
πιο ιερο και απο αυτο της Δωδωνης
και που ανακαλυπτει μια πηγη πιο φρεσκια και απο αυτη της Κασταλιας
Αλλα ο ερωτας μου μπορει να βρει εκει ένα ιερο
και αφου θα ειχε γεμισει με λυγμους το κατωφλι πάνω στο οποιο βρισκεται
το γοητευτικο τερας της αθωοτητας ,θα ανακαλυπτα και θα εκανα να αναβλυσει
ο πιο ζεστος πήδακας του κοσμου
Μαντλαιν μου, ω ερωτα μου
Ειμαι ηδη ο κυριαρχος της ογδοης πυλης

Και εσυ ένατη πυλη, ακομα πιο μυστικη
Εσυ που ανοιγεις αναμεσα σε δυο μαργαριταρενια βουνα
Εσυ ακομα πιο μυστικη απο τις άλλες πυλες γεματες μαγεια
για τις οποιες κανενας δεν τολμα να μιλησει
Μου ανηκεις επισης, υπερτατη πύλη
Σε εμενα που κρατω το υπερτατο κλειδι των εννεα πυλων.

Ω πύλες ανοιξτε καθως σας φωναζω
Ειμαι ο κυριος του κλειδιου !

Οι εννέα πύλες του σωματός σου / Guillaume Apollinaire

Μετάφραση-απόδοση rednet69(georgia m.), Προσαρμογή Takis Vassilopoulos

Κάθε Γυναίκα, μια Θεά,

Μια Θεά κάθε Γυναίκα...

'Touch but my lips with those fair lips of thine,

Though mine be not so fair, yet are they red

The kiss shall be thine own as well as mine.

What seest thou in the ground? hold up thy head:

Look in mine eye-balls, there thy beauty lies;

Then why not lips on lips, since eyes in eyes?

'Art thou ashamed to kiss? then wink again,

And I will wink; so shall the day seem night;

Love keeps his revels where they are but twain;

Be bold to play, our sport is not in sight:

These blue-vein'd violets whereon we lean

Never can blab, nor know not what we mean.

'The tender spring upon thy tempting lip

Shows thee unripe; yet mayst thou well be tasted:

Make use of time, let not advantage slip;

Beauty within itself should not be wasted:

Fair flowers that are not gather'd in their prime

Rot and consume themselves in little time.

'Were I hard-favour'd, foul, or wrinkled-old,

Ill-nurtured, crooked, churlish, harsh in voice,

O'erworn, despised, rheumatic and cold,

Thick-sighted, barren, lean and lacking juice,

Then mightst thou pause, for then I were not for thee

But having no defects, why dost abhor me?

'Thou canst not see one wrinkle in my brow;

Mine eyes are gray and bright and quick in turning:

My beauty as the spring doth yearly grow,

My flesh is soft and plump, my marrow burning;

My smooth moist hand, were it with thy hand felt,

Would in thy palm dissolve, or seem to melt.

'Bid me discourse, I will enchant thine ear,

Or, like a fairy, trip upon the green,

Or, like a nymph, with long dishevell'd hair,

Dance on the sands, and yet no footing seen:

Love is a spirit all compact of fire,

Not gross to sink, but light, and will aspire.

'Witness this primrose bank whereon I lie;

These forceless flowers like sturdy trees support me;

Two strengthless doves will draw me through the sky,

From morn till night, even where I list to sport me:

Is love so light, sweet boy, and may it be

That thou shouldst think it heavy unto thee?

'Is thine own heart to thine own face affected?

Can thy right hand seize love upon thy left?

Then woo thyself, be of thyself rejected,

Steal thine own freedom and complain on theft.

Narcissus so himself himself forsook,

And died to kiss his shadow in the brook.

'Torches are made to light, jewels to wear,

Dainties to taste, fresh beauty for the use,

Herbs for their smell, and sappy plants to bear:

Things growing to themselves are growth's abuse:

Seeds spring from seeds and beauty breedeth beauty;

Thou wast begot; to get it is thy duty.

'Upon the earth's increase why shouldst thou feed,

Unless the earth with thy increase be fed?

By law of nature thou art bound to breed,

That thine may live when thou thyself art dead;

And so, in spite of death, thou dost survive,

In that thy likeness still is left alive.

exerpt, Venus and Adonis / W. Shakespeare.